Weer thuis

Weer thuis...

In Uganda heb ik alle verslagen op mijn telefoontje getypt omdat het via een andere weg niet goed lukte. Ik appte de verslagen naar Margreet die dan zo lief was om alles op mijn weblog te plaatsen. Ik weet nu dat ik 12082 woorden getypt hebt...;-)
Nu zit ik buiten in de zon achter mijn laptop. Heel luxe. Het typen gaat zo toch wel stukken sneller.

Ik blijf de film maar terug draaien. Ik heb al zoveel verteld maar er schiet me steeds weer iets nieuws te binnen. Ik schrijf dus nog maar even door. Voor jullie omdat ik zo graag wil laten weten hoe machtig mooi dit project én dit land is. Voor mezelf om alles te kunnen verwerken, terug te kunnen lezen en opnieuw te kunnen beleven...

Matatu ritje (taxi):

Voor we terug gaan naar Lwengo voor ons afscheid, halen we bij Cepo de bestelde tassen en pannenlappen van het 'Vlisco' stof op. Daarna lunchen we met Chantal (Nederlandse projectleidster van Be More) bij internetcafé Frikadelle. Als dank voor onze vrijwillige inzet krijgen we een handgemaakt Ugandees tasje. Vervolgens brengt Chantal ons naar de matatu plaats (taxi) waarmee we naar Lwengo kunnen vertrekken. In een mum van tijd staat er een taxi klaar. Die staan er overigens op elke hoek van de straat tig te wachten om vol met mensen gepropt te worden. Er komen meteen boda boda drivers naar ons toe die hun diensten aanbieden. Als we zeggen dat we een taxi willen zijn ze meteen druk in de weer om dat voor ons te regelen. Vaak zijn de taxi's kleine personenbusjes maar het kunnen ook gewone personenwagens of MPV's zijn. Wij treffen een Toyota (kan bijna niet anders, want nagenoeg heel Uganda rijdt Toyota) met plaats voor 7 personen. Nikki en ik zitten op de smalle tweepersoons achterbank en krijgen al gauw gezelschap van een local. Als we onszelf zo goed en kwaad als het gaat hebben gesetteld komt er een local vragen of iemand van ons (muzungus) een telefoon kwijt is. Ik dacht van niet maar ga het voor de zekerheid toch maar even nakijken. Shit! Ik mis inderdaad mijn telefoon! Meteen zie ik er een local mee in zijn hand staan. Mijn telefoon is op straat gevonden. Hij is uit mijn broekzak gevallen. Geen slimme actie van ondergetekende, zeker omdat ook mijn bankpas in het hoesje zat. Veilig gescheiden van mijn creditcard zodat ik bij verlies niet alles in een keer kwijt zou zijn. Dat was dan weer wel redelijk slim. Hem in een ongelooflijk drukke straat in mijn broekzak stoppen i.p.v. zoals ik gebruikelijk te doen was in mijn tas, was dan weer niet slim tot ongelooflijk dom. Ik ben 3 weken lang aardig op mijn hoede geweest, nu verslapte dan toch even de nodige veiligheidsconcentratie. Gelukkig blijkt uit de achtergrondfoto van mijn kinderen meteen dat deze telefoon van een muzungu is. Wat een geluk dat ze zo eerlijk komen vragen of hij van een van ons is. Via de code en foto's van ons drieën kan ik duidelijk aantonen dat hij echt van mij is. Pffff... Paniekmoment!!! Ik moet er even van bijkomen. In Uganda zijn heel wat criminelen, zelfs in de pub in Lwengo, waar niet meer dan 15 man komen, word je verzocht om goed op je spullen te passen. Ik heb het grote geluk om eerlijke Ugandezen te treffen. Het versterkt mijn positieve beeld van dat er overal op deze aardbol betrouwbare mensen rondlopen. En wie weet heeft het beschermengeltje, dat ik voor mijn vertrek van de ouder van een van mijn kleuters heb gekregen, hier ook een rol in gespeeld!

Ondertussen is onze matatu verder volgepropt met mensen. Op het hoogtepunt zitten we met 12 mensen in een 7 persoonsauto! Op de achterste bank 3, 5 op de middelste bank en 4 voorin! Een drup parfum op mijn wijsvinger en die lekker onopvallend tegen mij neus houden, helpt me de alom aanwezige, onaangename, oersterke Ugandese zweetlucht te weerstaan. Onderweg stapt er af en toe iemand uit en wordt er weer vrolijk een andere Ugandees in de auto gepropt. De chauffeur houdt er de typische Ugandese rijstijl op na. Veel toeteren, veel zigzaggen om de gaten in de weg te ontwijken, veel bumperkleven en veel riskante inhaalmanoeuvres. Vooral Dani-Jelle, die achter de chauffeur zit en daardoor goed zicht op de weg heeft, vindt het een dodemansrit. Ze wordt stevig tegen het portier aangedrukt en is bang dat ze er onvrijwillig uitgedonderd wordt ....
Ai.... we naderen nu ook nog, de inmiddels zo bekende, politiecontrole. IJzeren balken met naar alle kanten gevaarlijk omhoogstekende pinnen leggen ze op de weg. Bordje: 'accident' erbij en hoppa je weet dat er weer een controle nadert. Meestal volstaat het laten zien van je rijbewijs. Als er nog een boete openstaat moet er flink gepraat worden voor je verder mag rijden, wat wapperen met flappen schijnt ook goed te helpen...
Tig keer zijn we nu al aangehouden door de politie, die uitgerust is met van die grote machinegeweren. Het ziet er heel dreigend uit. Overal in Uganda kom je gewapende politie en bewakers tegen. Inmiddels weten we dat deze geweren goedkoper zijn dan de minder opvallende pistolen die onze politie bij zich draagt. Zo dreigend als het er uit ziet moeten we het dus niet oppakken. Toch blijft het een onwennig gezicht. Ook bij elke bank vind je gewapende bewakers. Het moet je juist een veilig gevoel geven. Is toch effe wennen. Zoals bij alle werkzaamheden hier, zie je, waar je bij ons 1 man aan het werk is, er hier altijd meerdere bij elkaar. Het wérken haal ik er niet altijd uit maar ze staan er in ieder geval wel bij. Zo ook dus bij de politiecontrole. Een man/vrouw of 8 stevig bewapend is heel normaal en vooral in het níet vriendelijk kijken lijken ze goed te zijn geschoold.
Voor onze matatu heeft de controle wonderbaarlijk genoeg geen gevolgen. Één blik in de auto, die dus véél te vol zit, is genoeg en we mogen ongehinderd doorrijden. Héél vreemd!
Opgelucht verruilen we bij de afslag naar het project de matatu voor de boda boda. Voelt een stuk veiliger, ondanks dat we vaak met z'n drieën op zo'n brommertje zitten. De middelste mag héél dicht tegen de boda bodadriver aanschuiven, iets wat de eerste keren een toch wat unheimisch gevoel gaf. Een boda boda driver is altijd van het mannelijke geslacht omdat vrouwen niet mogen rijden en fietsen. Wij, muzungu's gaan wijdbeens op de boda boda zitten, iets wat Ugandese vrouwen niet doen. Je benen spreiden is een onzedelijk gebaar. Dit vertellen ze ons dus pas na ons zoveelste boda boda ritje en, na er onderling, heimelijk al heel wat plezier om gehad te hebben!
We passen onze zithouding uit veiligheidsoverwegingen toch maar liever niet aan. Geen enkel pad is ook maar enigszins geëgaliseerd en geen enkele asfaltweg is zonder fikse gaten. De kans dat je van de boda boda afdondert en na een frisse regenbui ook nog eens in de natte rode klei belandt is dus een hele reële. Dan ons maar op dit punt niet aanpassen. Ons leven is ons te lief. Per dag gebeuren er in Uganda tig ongelukken met de boda boda, helaas ook heel veel met dodelijke afloop... We zijn dus heel blij dat we na de dolle taxirit én het boda boda tochtje heelhuids arriveren bij Lwengo. Wij zijn weer heel wat typische Ugandese ervaringen rijker!


Op weg naar Entebbe waar het vliegveld is.

Op donderdag 18 augustus vliegen we terug. Een Ugandees gezegde is: 'you have the watch, I have the time'. Om er dus zeker van te zijn dat we op tijd op vliegveld zijn brengt een taxi ons woensdagochtend al naar het Entebbe backpackershotel. De taxichauffeur praat nauwelijks, zeg maar geen, Engels. De prijsafspraak moeten we ter plekke nog even telefonisch regelen met William die voor deze chauffeur gezorgd heeft. Deze keer zit ík te bibberen van schrik in de auto. Gesterkt door een boek over Uganda, waarin de kwaliteiten van chauffeurs uitvoerig belicht werden, zie ik alleen maar beren op de weg. Ook deze man rijdt gezellig toeterend over de mega drukke Ugandese wegen. 110 Km per uur op de veelal tweebaansweg terwijl er overal langs de weg mensen én kinderen lopen. Inhalen terwijl je een bult op rijdt en zodoende niet ziet of er een tegenligger aan komt. Bumperkleven en voluit op de rem wat vaak nodig is om de voorganger geen kusje te geven. Allemaal heel gewoon. Geen enkele Ugandese wagen is deukloos of heeft fikse krassen over de hele zijkant. Nu zit ik achter de chauffeur en waar ik altijd een hekel heb aan mensen die ' meerijden' kan ik het nu niet laten. De hele weg ben ik bang voor een verkeerde afloop. Het links rijden wat ze hier doen maakt het er niet beter op. De rit moet ongeveer 3 uur duren. De chauffeur zegt er echter 4 en een half uur over te gaan doen... Als hij dan halverwege ook nog de harde weg verlaat en de bekende rode stofweg op rijdt, heb ik het helemaal niet meer. En niet geheel onterecht. Met 80 km per uur raast hij over de weg. Ook hier lopen overal Ugandezen langs de weg. Vooral vrouwen, kinderen en mannen met volgepakte fietsen of goederen op hun hoofd. Luidt toeterend raast onze chauffeur hen voorbij. Ook toetert hij bij elke bocht zonder zelf vaart te minderen. Uiteindelijk vermindert hij wél vaart, waarom?? Om te stoppen bij een vrouw met een flinke vracht op haar hoofd en te vragen of dit de weg naar Entebbe is! Stoom uit mijn oren, zie je wel die kluns kan én niet rijden én weet de weg niet! Uiteraard moeten we 180 graden draaien en over hetzelfde pad een heel eind terug rijden.
Op een rotonde in de midle of nowhere draait hij af. Wonderbaarlijk genoeg komt deze weg uit op de verharde weg naar....Entebbe. Sterker nog, nagenoeg ín Entebbe! Na....3 uur rijden en geen 4 en een half gelukkig. In Entebbe lijkt de chauffeur ons naar het vliegveld te rijden. Aardig maar wel een dag te vroeg. Als we hem zeggen dat we naar het backpackershotel toe moeten blijkt hij de weg daar naar toe niet te weten. Weer is telefonisch contact met Wiliam nodig omdat wij hem in ons beste handen en voeten Engels niet duidelijk kunnen maken waar we heen moeten. Heerlijk zo'n local als chauffeur. Hij is wél zo slim om een boda boda driver te roepen. Die staan toch op elke hoek van de straat op een vrachtje te wachten en is dus meteen ter plekke. Hij rijdt voor ons uit en binnen 2 minuten zijn we op de plek van bestemming. Naar de fooi, waar we over het algemeen bij de aardige Ugandezen niet flauw mee zijn, kan deze chauffeur fluiten!

In het backpackershotel hebben we dezelfde kamer als tijdens onze eerste nacht in Uganda. Het voelt als 'thuis' komen. Weer de luxe van een kamer met douche en toilet. We sluiten wel in stijl af want de douche is uiteraard koud en de douchekop moet je zelf vasthouden, maar een kniesoor die daarover zeurt na 4 weken leven tussen de locals.
Nu wacht ons een heerlijke afsluiter, zwemmen bij het Lake Victoria Hotel en nog even proberen om een bruin vakantie kleurtje aan te brengen want dat is op het project niet echt gelukt. Ineens bevinden we ons in een prachtige luxe omgeving. Een mooi zwembad, ligstoelen, en op je wenken bediend worden. Het is weer stevig schakelen maar we zullen maar denken dat we het verdiend hebben...