Sponsorgeld, sponsorkind etc.
Blijf op de hoogte en volg Leontine
07 Augustus 2016 | Oeganda, Masaka
Vandaag, woensdag 3 augustus, komt Chantal (Nederlandse projectleidster vanuit Be More) naar Lwengo en gaan we proberen het sponsorgeld over te maken. Dat zouden we eigenlijk gisteren al bij haar thuis in Masaka doen maar internet lag er uit. We hadden het willen combineren met het afleveren van de stalen stof zodat we er maar 1 keer voor naar Masaka hoefden maar dat feest ging dus niet door. Masaka is vanaf hier 45 minuten rijden. We kunnen meestal met Anthony (local projectleider) mee rijden. Hij combineert het weer met activiteiten die hij daar moet doen. Daardoor worden het vaak wel lange ondernemingen die veel tijd vragen. Hopen dus maar dat het overmaken van het geld hier vandaag lukt anders wacht ons weer een rit naar Masaka. Ik besteed mijn tijd veel liever aan activiteiten met en voor de mensen hier. Maar het is ook belangrijk dat het geld wordt lovergemaakt zodat Anthony er meteen gebruik van kan maken. Zo zien wij hopelijk ook deze weken nog dat de bouw van de school daadwerkelijk weer verder gaat.
Het overmaken van het geld is gelukt! Yes! We hebben de begroting van de bouw gezien, ziet er prima uit! Hij is gemaakt door Anthony, de projectleider van Lwengo. Behalve projectleider ook directeur van de school en nu blijkbaar dus ook nog in staat om de taak van aannemer op zich te nemen. Wat een enorm respect heb ik voor deze man, die elke cent die hij verdient en méér dan dat in Lwengo steekt! Als iemand het hart op de goede plaats heeft is hij het, samen mét het team wat hij om zich heen verzameld heeft. Barbara, Rita, Augustinus, Gingo, John en Justus. Stuk voor stuk intelligente mensen die waarschijnlijk meer kunnen verdienen met een andere baan, maar die zoveel om deze allerarmste kinderen en mensen geven dat ze hen helpen belangrijker is dan een goed salaris.... Ze pakken ook elke voorkomende activiteit aan. Staan dus bv. óók met hun handen en voeten in de klei. Hen zo bezig te zien maakt me klein....
Voor maar € 70 per jaar kunnen we een kind sponsoren. Rechtstreeks via Anthony, dus zeker wetend dat het volledig ten goede komt aan de kinderen. En wat the hell is € 70 per jaar voor ons??? Doen we dus!!! Onze voorkeur gaat uit naar de disabled children. We kennen hen en hun miserabele omstandigheden nu. Hen vooruit helpen vanaf ons luxe bankstel is het minste wat we kunnen doen. Nadat Anthony heeft aangegeven welke kinderen het het hardste nodig hebben mogen zelf aangeven wie we willen sponsoren. Het worden King Victor, een mongooltje (Nikki), Nicolas, doofstom (Dani-Jelle) en Denis, ook een mongooltje, wordt mijn sponsorkind. We gaan op huis bezoek bij de ouders van King Victor en Nicolas. Bij King blijken de ouders gescheiden te zijn, vader heeft een alcoholprobleem en kijkt niet meer naar zijn 5 kinderen om. Moeder heeft een marktstalletje en kan hiermee de kinderen van 1 maaltijd per dag voorzien. King woont nu al op school en komt alleen in de vakanties naar huis. Anthony betaalt van zijn eigen salaris het schoolgeld voor hem. Moeder is Nikki zo dankbaar dat ze haar knielend bedankt en haar een vloerkleedje kado doet. Hoe het mee naar huis moet zien we nog wel maar mee zal het gaan!
Nicolas zijn vader is bij een auto-ongeluk overleden. Moeder (24) is hertrouwd en heeft inmiddels nog 2 kinderen. Nicolas kan wegens geldgebrek niet meer naar de school voor dove en slechthorenden kinderen. Met het sponsorgeld kan hij of in Lwengo naar school, waar ze een gespecialiseerde leerkracht aan willen trekken, of weer naar de school dove en slechthorenden.
De ouders van Denis ontmoet ik vandaag nog niet. Wel word ik bijgepraat over zijn situatie. Hij is de tweede in een gezin van 4 kinderen en enige jongen. Toeval? Dit is exact dezelfde gezinssamenstelling die wij thuis hebben ;-) Hierbij houdt verder élke vergelijking op. De ouders van Denis zijn ongelooflijk arm. Vader verdient € 15 per maand en moet daar 6 man van onderhouden. Vader heeft HIV maar heeft gelukkig medicijnen. Moeder heeft zich niet laten testen, maar is waarschijnlijk ook positief. Haar IQ is zo laag dat men haar niet van het belang weet te overtuigen. Of de kinderen positief zijn is daardoor ook niet getest. Het vermoeden is echter groot dat moeder ook HIV heeft. De oudste dochter van 11 heeft als huishoudelijke hulp gewerkt, maar gaat dankzij sponsorgeld nu weer naar school. Anthony betaalt nu het schoolgeld voor Denis.
Het mooiste wat ik tot nu toe van Denis gezien heb is een geweldige performance van hem van een priester! Perfecte mimiek en intonatie. Kwaliteiten?
Die heeft hij dus zeker!
Ik ben na deze huisbezoeken zo onder de indruk dat ik echt even de tijd nodig heb om dit alles op me in te laten werken....
Ik trek me even terug op mijn bed in mijn kamer in het vrijwilligershuis. Zoek de beschutting van mijn 'tentje' (klamboe) om alle indrukken hun plaats te laten krijgen. In mijn hoofd vechten ze om een plaatsje zoals ze dat de laatste weken zo vaak doen. Vaak word ik vroeg wakker, een uur of 4, 5 uur. Bést vroeg dus. Dan begint de film die ik overdag te zien krijg te draaien. Hem stop zetten zodat ik verder kan slapen lukt maar moeizaam, geeft niet.....deze film is de zeker de moeite waard om vaker bekeken te worden.
Toen we aankwamen was er, de eerste week, geen plaats voor ons in het vrijwilligershuis op het project. We kregen een slaapplek in het naburige dorp Kabalungi. 2 Kale kamers met een stapelbed. 1 Van ons slaapt dus alleen. Stoer zeg ik dat ik dat wel doe. Het is echter wel effe slikken. De kamer heeft geen ramen, de deur is van ijzer en gaat met zware schuiven en een hangslot op slot. Als ik rond kijk zoek ik stiekum op de muur of er hier een gevangene is geweest die zijn verblijf hier heeft afgeteld. De binnenplaats is omheind met muren met glasscherven erop. Er staat een bewaker... Moet ik echt langs hem heen als ik er s' nachts even uit moet? Aan een toilet op de kamer doen ze hier immers niet. Het toilet is buiten en is 25 meter verderop... geen aantrekkelijke onderneming 's nachts. Wij smeken daarom om een emmer op onze kamers. Het is duidelijk dat dit een vreemd verzoek is maar vriendelijk als de Ugandezen zijn voldoen ze er toch aan. Wij blij! Inmiddels heb ik geleerd dat een bewaker voor je deur je juist een veilig gevoel geeft. Dus gewoon lekker gaan slapen. Al gauw ben ik gewend aan mijn privé onderkomen en stel ik de privacy wel op prijs. Én ons onderkomen heeft nog een groot voordeel: een douche! Uiteraard ook buiten en koud maar wat een luxe! Als we na een week verhuizen naar het vrijwilligershuis op het project hebben we géén douche (en toilet die je door kan spoelen). Weer een stapje terug in 'luxe' dus.
Het went gelukkig snel en iedereen zit in hetzelfde schuitje. Het vrijwilligershuis op het project is voor Ugandese begrippen een heel luxe huis. Wel zonder spoelend toilet en douche dus én zonder keuken, maar mét geëgaliseerde betonnen vloeren, gestucadoorde muren, en deuren in de slaapkamers. Aan plafonds doen ze hier niet. De geluiden uit de andere kamers klinken dus vrolijk door in de onze. Het 'toilet' hier is nog verder lopen over een hult en bultterrein dat nauwelijks verlicht is. Daar het in Uganda rond 19.00 uur stikdonker is zijn zaklampen geen overbodige luxe. Zeker ook niet omdat de stroom geregeld uitvalt en het uren kan duren voor hij weer aan gaat. Tussen de kippen en katten door zoek je je weg naar de 'badkamer'. De kip die vast gebonden zit aan een boom zien we de volgende dag niet meer lopen......Hem is hetzelfde lot beschoren als Flappie... :-) In een hok weer iets verder staat een vrolijk varken, onze levende gft-bak. Maar ook voor hem geldt: hoe lang nog? Verser kunnen we ons vlees echter niet krijgen en we weten tenminste zeker dat het geen uuuuuren buiten in een kraampje langs de weg gehangen heeft... Helaas bakken en braden ze hier alles tot het zo taai is dat je er uren op moet kauwen. Niks mals vers vlees dus. Er wordt voor ons gekookt in de 'keuken' achter het huis. Een hok met een open vuur, een stoof waarop 2 'kookpitjes'. Alles net zo 'luxe' als in de keuken van de school. Dus hier ook geen tafel, wel 2 ieniemiene krukjes waar overigens weinig gebruikt van wordt gemaakt. De Ugandezen zitten meestal op de (zand)grond. Want ook de 'keuken' heeft geen afwerkte betonnen vloer. Twee vrouwen zijn de hele dag bezig met het bereiden gaan ons eten. Voelt als verwennerij. Gelukkig verdienen zij eraan. Evenals aan het doen van onze was. Voor € 0.30 per stuk wassen ze onze kleren. Fijn dat dit kan want onze kleren zijn vaak flink vuil en in een handwasje met koud water zijn wij niet zo bedreven. Zo voelt het hier ook als vakantie, niet koken, niet poetsen, niet wassen en ook geen afwas. Zelfs die wordt voor ons gedaan. Buiten onder op het 'dishrek' zetten wij de vuile vaat. De kippen en katten pikken de etensrestjes er uit. Het wordt afgewassen en vervolgens boven op het dishrek gezet. Daar kan het drogen. Wij vinden het allemaal niet zo hygiënisch maar het hebben van een dishrek voorkomt al heel veel ziektes. Vandaar ook dat wij er ook aan meehelpen om ze te bouwen. Bij het registreren van gezinnen wordt ook aangetekend of de mensen over een dishrek beschikken. Het geeft aan dat mensen enig besef van het belang van hygiene hebben. Het ziet er overigens nergens schoon uit. De Ugandezen gooien echt alles op de grond. De straten liggen bezaaid met plastic afval, losse stenen en andere zooi. Van een plantsoendienst hebben ze nooit gehoord. Overal hangen mannen op hun boda boda te wachten op een ritje en hangen er nog tig omheen. Als ze allemaal samen even zouden helpen zou het binnen een kwartier brandschoon kunnen zijn. Het heeft echter absoluut geen prioriteit. Alhoewel er langs de weg een bord staat met de tekst: 'Keep Lwengo clean'. Een verzoek aan dovemansoren. Ook op het project is het een zooi. Het geeft ze blijkbaar een activiteit om te doen. want het eerste wat vrouwen 's morgens gebeurt is het erf vegen.
Toen de kinderen een bekertje drinken kregen, tijdens het afscheidsfeestje voor 2 vrijwilligsters, gooiden ze het lege bekertje ook op de grond. Toen ik echter met een lege doos ging staan, kwamen de kinderen meteen met de lege bekertjes en raapten ook de op de grond gegooide bekertjes op, ook die van een ander! Hoe makkelijk kan het dus aan te leren zijn. Ik heb echter niet de illusie dat ik de 'gooi maar op de grond' mentaliteit van de Ugandezen met het vragen om lege bekertjes in een doos te doen zal veranderen. Het korte termijn resultaat was leuk en het terrein schoon, zodat we als afsluiting van het afscheidsfeestje, ongehinderd, een Hollandse polonaise in konden zetten!
Het overmaken van het geld is gelukt! Yes! We hebben de begroting van de bouw gezien, ziet er prima uit! Hij is gemaakt door Anthony, de projectleider van Lwengo. Behalve projectleider ook directeur van de school en nu blijkbaar dus ook nog in staat om de taak van aannemer op zich te nemen. Wat een enorm respect heb ik voor deze man, die elke cent die hij verdient en méér dan dat in Lwengo steekt! Als iemand het hart op de goede plaats heeft is hij het, samen mét het team wat hij om zich heen verzameld heeft. Barbara, Rita, Augustinus, Gingo, John en Justus. Stuk voor stuk intelligente mensen die waarschijnlijk meer kunnen verdienen met een andere baan, maar die zoveel om deze allerarmste kinderen en mensen geven dat ze hen helpen belangrijker is dan een goed salaris.... Ze pakken ook elke voorkomende activiteit aan. Staan dus bv. óók met hun handen en voeten in de klei. Hen zo bezig te zien maakt me klein....
Voor maar € 70 per jaar kunnen we een kind sponsoren. Rechtstreeks via Anthony, dus zeker wetend dat het volledig ten goede komt aan de kinderen. En wat the hell is € 70 per jaar voor ons??? Doen we dus!!! Onze voorkeur gaat uit naar de disabled children. We kennen hen en hun miserabele omstandigheden nu. Hen vooruit helpen vanaf ons luxe bankstel is het minste wat we kunnen doen. Nadat Anthony heeft aangegeven welke kinderen het het hardste nodig hebben mogen zelf aangeven wie we willen sponsoren. Het worden King Victor, een mongooltje (Nikki), Nicolas, doofstom (Dani-Jelle) en Denis, ook een mongooltje, wordt mijn sponsorkind. We gaan op huis bezoek bij de ouders van King Victor en Nicolas. Bij King blijken de ouders gescheiden te zijn, vader heeft een alcoholprobleem en kijkt niet meer naar zijn 5 kinderen om. Moeder heeft een marktstalletje en kan hiermee de kinderen van 1 maaltijd per dag voorzien. King woont nu al op school en komt alleen in de vakanties naar huis. Anthony betaalt van zijn eigen salaris het schoolgeld voor hem. Moeder is Nikki zo dankbaar dat ze haar knielend bedankt en haar een vloerkleedje kado doet. Hoe het mee naar huis moet zien we nog wel maar mee zal het gaan!
Nicolas zijn vader is bij een auto-ongeluk overleden. Moeder (24) is hertrouwd en heeft inmiddels nog 2 kinderen. Nicolas kan wegens geldgebrek niet meer naar de school voor dove en slechthorenden kinderen. Met het sponsorgeld kan hij of in Lwengo naar school, waar ze een gespecialiseerde leerkracht aan willen trekken, of weer naar de school dove en slechthorenden.
De ouders van Denis ontmoet ik vandaag nog niet. Wel word ik bijgepraat over zijn situatie. Hij is de tweede in een gezin van 4 kinderen en enige jongen. Toeval? Dit is exact dezelfde gezinssamenstelling die wij thuis hebben ;-) Hierbij houdt verder élke vergelijking op. De ouders van Denis zijn ongelooflijk arm. Vader verdient € 15 per maand en moet daar 6 man van onderhouden. Vader heeft HIV maar heeft gelukkig medicijnen. Moeder heeft zich niet laten testen, maar is waarschijnlijk ook positief. Haar IQ is zo laag dat men haar niet van het belang weet te overtuigen. Of de kinderen positief zijn is daardoor ook niet getest. Het vermoeden is echter groot dat moeder ook HIV heeft. De oudste dochter van 11 heeft als huishoudelijke hulp gewerkt, maar gaat dankzij sponsorgeld nu weer naar school. Anthony betaalt nu het schoolgeld voor Denis.
Het mooiste wat ik tot nu toe van Denis gezien heb is een geweldige performance van hem van een priester! Perfecte mimiek en intonatie. Kwaliteiten?
Die heeft hij dus zeker!
Ik ben na deze huisbezoeken zo onder de indruk dat ik echt even de tijd nodig heb om dit alles op me in te laten werken....
Ik trek me even terug op mijn bed in mijn kamer in het vrijwilligershuis. Zoek de beschutting van mijn 'tentje' (klamboe) om alle indrukken hun plaats te laten krijgen. In mijn hoofd vechten ze om een plaatsje zoals ze dat de laatste weken zo vaak doen. Vaak word ik vroeg wakker, een uur of 4, 5 uur. Bést vroeg dus. Dan begint de film die ik overdag te zien krijg te draaien. Hem stop zetten zodat ik verder kan slapen lukt maar moeizaam, geeft niet.....deze film is de zeker de moeite waard om vaker bekeken te worden.
Toen we aankwamen was er, de eerste week, geen plaats voor ons in het vrijwilligershuis op het project. We kregen een slaapplek in het naburige dorp Kabalungi. 2 Kale kamers met een stapelbed. 1 Van ons slaapt dus alleen. Stoer zeg ik dat ik dat wel doe. Het is echter wel effe slikken. De kamer heeft geen ramen, de deur is van ijzer en gaat met zware schuiven en een hangslot op slot. Als ik rond kijk zoek ik stiekum op de muur of er hier een gevangene is geweest die zijn verblijf hier heeft afgeteld. De binnenplaats is omheind met muren met glasscherven erop. Er staat een bewaker... Moet ik echt langs hem heen als ik er s' nachts even uit moet? Aan een toilet op de kamer doen ze hier immers niet. Het toilet is buiten en is 25 meter verderop... geen aantrekkelijke onderneming 's nachts. Wij smeken daarom om een emmer op onze kamers. Het is duidelijk dat dit een vreemd verzoek is maar vriendelijk als de Ugandezen zijn voldoen ze er toch aan. Wij blij! Inmiddels heb ik geleerd dat een bewaker voor je deur je juist een veilig gevoel geeft. Dus gewoon lekker gaan slapen. Al gauw ben ik gewend aan mijn privé onderkomen en stel ik de privacy wel op prijs. Én ons onderkomen heeft nog een groot voordeel: een douche! Uiteraard ook buiten en koud maar wat een luxe! Als we na een week verhuizen naar het vrijwilligershuis op het project hebben we géén douche (en toilet die je door kan spoelen). Weer een stapje terug in 'luxe' dus.
Het went gelukkig snel en iedereen zit in hetzelfde schuitje. Het vrijwilligershuis op het project is voor Ugandese begrippen een heel luxe huis. Wel zonder spoelend toilet en douche dus én zonder keuken, maar mét geëgaliseerde betonnen vloeren, gestucadoorde muren, en deuren in de slaapkamers. Aan plafonds doen ze hier niet. De geluiden uit de andere kamers klinken dus vrolijk door in de onze. Het 'toilet' hier is nog verder lopen over een hult en bultterrein dat nauwelijks verlicht is. Daar het in Uganda rond 19.00 uur stikdonker is zijn zaklampen geen overbodige luxe. Zeker ook niet omdat de stroom geregeld uitvalt en het uren kan duren voor hij weer aan gaat. Tussen de kippen en katten door zoek je je weg naar de 'badkamer'. De kip die vast gebonden zit aan een boom zien we de volgende dag niet meer lopen......Hem is hetzelfde lot beschoren als Flappie... :-) In een hok weer iets verder staat een vrolijk varken, onze levende gft-bak. Maar ook voor hem geldt: hoe lang nog? Verser kunnen we ons vlees echter niet krijgen en we weten tenminste zeker dat het geen uuuuuren buiten in een kraampje langs de weg gehangen heeft... Helaas bakken en braden ze hier alles tot het zo taai is dat je er uren op moet kauwen. Niks mals vers vlees dus. Er wordt voor ons gekookt in de 'keuken' achter het huis. Een hok met een open vuur, een stoof waarop 2 'kookpitjes'. Alles net zo 'luxe' als in de keuken van de school. Dus hier ook geen tafel, wel 2 ieniemiene krukjes waar overigens weinig gebruikt van wordt gemaakt. De Ugandezen zitten meestal op de (zand)grond. Want ook de 'keuken' heeft geen afwerkte betonnen vloer. Twee vrouwen zijn de hele dag bezig met het bereiden gaan ons eten. Voelt als verwennerij. Gelukkig verdienen zij eraan. Evenals aan het doen van onze was. Voor € 0.30 per stuk wassen ze onze kleren. Fijn dat dit kan want onze kleren zijn vaak flink vuil en in een handwasje met koud water zijn wij niet zo bedreven. Zo voelt het hier ook als vakantie, niet koken, niet poetsen, niet wassen en ook geen afwas. Zelfs die wordt voor ons gedaan. Buiten onder op het 'dishrek' zetten wij de vuile vaat. De kippen en katten pikken de etensrestjes er uit. Het wordt afgewassen en vervolgens boven op het dishrek gezet. Daar kan het drogen. Wij vinden het allemaal niet zo hygiënisch maar het hebben van een dishrek voorkomt al heel veel ziektes. Vandaar ook dat wij er ook aan meehelpen om ze te bouwen. Bij het registreren van gezinnen wordt ook aangetekend of de mensen over een dishrek beschikken. Het geeft aan dat mensen enig besef van het belang van hygiene hebben. Het ziet er overigens nergens schoon uit. De Ugandezen gooien echt alles op de grond. De straten liggen bezaaid met plastic afval, losse stenen en andere zooi. Van een plantsoendienst hebben ze nooit gehoord. Overal hangen mannen op hun boda boda te wachten op een ritje en hangen er nog tig omheen. Als ze allemaal samen even zouden helpen zou het binnen een kwartier brandschoon kunnen zijn. Het heeft echter absoluut geen prioriteit. Alhoewel er langs de weg een bord staat met de tekst: 'Keep Lwengo clean'. Een verzoek aan dovemansoren. Ook op het project is het een zooi. Het geeft ze blijkbaar een activiteit om te doen. want het eerste wat vrouwen 's morgens gebeurt is het erf vegen.
Toen de kinderen een bekertje drinken kregen, tijdens het afscheidsfeestje voor 2 vrijwilligsters, gooiden ze het lege bekertje ook op de grond. Toen ik echter met een lege doos ging staan, kwamen de kinderen meteen met de lege bekertjes en raapten ook de op de grond gegooide bekertjes op, ook die van een ander! Hoe makkelijk kan het dus aan te leren zijn. Ik heb echter niet de illusie dat ik de 'gooi maar op de grond' mentaliteit van de Ugandezen met het vragen om lege bekertjes in een doos te doen zal veranderen. Het korte termijn resultaat was leuk en het terrein schoon, zodat we als afsluiting van het afscheidsfeestje, ongehinderd, een Hollandse polonaise in konden zetten!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
