Afscheid

Voor de laatste keer zijn we, achter op de boda boda, over de lange rode zandweg naar het vrijwilligershuis in Lwengo gereden. We hebben afscheid genomen met een 'diner' samen met de locale begeleiders van het project. Ons initiatief, want samen eten kennen ze hier niet. Zeker niet samen met Muzungus (blanken). Op het menu stond tomatensoep, geit, uit zo'n stalletje aan de weg waarin je het vlees zo buiten aan een haak ziet hangen. Kip, de kippetjes die vanmorgen nog zo gezellig over ons erf scharrelden en frietjes. Aan groenten doen ze hier niet echt. De tomatensoep ondervangt dit een beetje. Wij snijden alle groentes, de locals koken het. In hun 'keuken' houden wij het geen 5 minuten vol. Ze koken op 2 open vuren, 3 bakstenen waarop een pan staat en waaronder een houtvuur gestookt wordt, en een fuel saving stove, 'kookplaat van klei' waarop 3 pannen kunnen staan ook gestookt door hout. Het veroorzaakt een enorme rookontwikkeling die zijn weg naar buiten moet vonden via een paar luchtgaten boven in de muur. De locals zijn aan deze rook gewend. Wij duidelijk niet.
Voor het etentje zijn ook de teachers uitgenodigd. Feesten doe je hier met zoveel mogelijk mensen. Mooie gewoonte!
We hebben een grote tafel en voldoende stoelen buiten. Ook al ongewoon want de locals eten niet aan tafel. Ze zitten een beetje verspreidt ergens op het erf op de grond. Het bestek dat we neer leggen is ook bijna overbodig, ze eten hier meestal met hun handen. Het eten smaakt goed. Alhoewel sommige de locals dat wat ze niet lekker vinden er tussen uitpikken en gewoon op de grond gooien.
Het is een gezellige boel! Na afloop van het eten gebeurt er weer iets bijzonders: de mannen doen de afwas! Grote hilariteit onder de Ugandese vrouwen. Thuis doet een man dit dus blijkbaar nooit. De alcohol die er vloeit zal hierop wel de nodige invloed hebben gehad.
Onder de afwas hebben wij tijd om met de kinderen op Ugandese muziek los te gaan. Zij zijn duidelijk wat losser in de heupen dan wij en veel vrijer dan Nederlandse kinderen. Ze dansen er vrolijk op los.
Hierna volgt het officiële afscheid. De locale projectleider Anthony houdt zijn afscheidspraatje. Hij is ons dankbaar voor onze inzet, ziet ons als één familie en mogen het hier als ons tweede thuis beschouwen. Zij kunnen het niet alleen en waarderen onze inzet enorm. Wij, op onze beurt, bedanken hen voor de enorme gastvrijheid en het vertrouwen dat zij in ons hebben gehad. Hun belangeloze inzet voor de allerarmste én de disabled children is een voorbeeld voor ons en vele anderen.
We krijgen een persoonlijke oorkonde en een Ugandees tasje. Én een extra certificaat met daarop ons sponsorbedrag van € 2900. Ook dit waarderen ze enorm. Het gaat ingezet worden voor het dak en de deuren, ramen en kozijnen van de school.
De allerlaatste actie is het vaste ritueel van het samen aansnijden van een cake. Een symbool van samen delen.
Dan is het tijd voor de afterparty in de enige pub die het dorpje rijk is. De locale begeleiders gaan ook mee. Het bier en de Smirnoff hebben hun heupen nog losser gemaakt. De pub is niet voorbereid op onze komst, hun hele voorraad van 2 Smirnoffs en 5 soda's is er meteen doorheen.
Dus de boer op om de rest van het dorp leegt te kopen. Vinden ze hier heel normaal. Het is een top avondje. Een geweldige afsluiting van 3 hele indrukwekkende weken in Lwengo!